این خطبه را که هر روز می خوانیم (الحمد لله رب العالمین..) باید همه قصد انشاء داشته باشند. واقعا الحمد الله رب العالمین که ما را موفّق داشته است، به این بحث خب ممکن بود ما هم به راههای دیگر بیفتیم، این همه مشاغل در عالم هست، اینها هم همه اینطور نیست که شما فکر کنید به سعی و کوشش ما اینها محقق شده است توفیقاتی است بالاخره نعمی است از طرف پروردگار متعال این را باید قصد انشاء کرد.

و واقعا و صلی الله علی محمّد و آله الطاهرین که هرچه در عالم هست زیر سایه این معصومین علیهم السلام است، علومی را که به ما رسیده است تا برسد به ارزاق ما.

بعد دعا نسبت به ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه شریف) که ولی نعمت ما است و واقعا اگر کمک او نباشد هیچ خبر نیست. بزرگان ما حتی در مسائل علمی در وقتی که گرفتار می‌شدند مسئله‌ای برایشان مشکل می‌شده است همین مسائل فقه و اصول و از حلّش عاجز می‌شدند توسّل می کردند به ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه شریف) تا عنایتی به آنها بشود و از حل مشکل علمی بر بیایند.

تولیّ بدون تبری هم که ممکن نیست در شریعت لذا لعن هم در آخر باید باشد. از این جهت این خطبه‌ای که خوانده می‌شود هر روز باید به صورت لقلقه لسان ان‌شاءالله نباشد، واقعا قصد انشاء باشد.

۲۹/۹/۹۰