در این روایت حضرت می‌فرماید علی فرض صدور روایت که «محبوبترین دوست و محبوترین برادران من (چون در بعضی تعبیرات احب اصدقائی است) کسی است که عیب‌های مرا به من هدیه دهد.»
و این روایت دارای مضمون بسیارعالی و سازنده ایست برای انسان. به دو نکته توجه باید بشود:
یکی این که حضرت علیه السلام صیغه اسم تفضیل را که به صورت اضافه آورده‌اند معنایش همان می‌شود که به فارسی عرض کردیم «محبوبترین برادران من» یعنی از همه محبوبتر؛ نه اینکه افضل از چند تا، خیر افضل از کل.
و نکته دیگر عبارت از این است که حضرت علیه السلام تعبیرمی‌فرمایند: کسی که به من عیب‌هایم را هدیه دهد و خود این خیلی نکته دارد.
یعنی دونکته را انسان باید متوجّه باشد: یکی عبارت است از اینکه خود شخص این چنین بیندیشد که وقتی دوستش عیب او را گفت، این همچون هدیه‌ای است که برای او آورده است، انسان چطور وقتی کسی برایش هدیه می‌آورد شاد و خوشحال می‌شود، در مقام تشکّر بر می‌آید، وقتی کسی عیبش را گفت، او باید خوشحال شود، متشکّر شود، نه اینکه ناراحت شده، اخم کند و یا پرخاش نماید.
به یک جهت دیگر، انسان در مقام دوستی و اخوت و رفاقت، باید این را در نظر داشته باشد که اگر عیب دوستش را به او گوشزد کرد، در حقیقت برای او هدیه برده است؛ بنابراین اگر عیبی از دوستش ببیند و به دوست تذکّر ندهد، منع از هدیه دادن به او کرده و این خلاف دوستی و رفاقت واخوت است.
بنابراین دو نتیجه‌ی عمده ما از این روایت خیلی سریع بدست می‌آوریم:
اوّل اینکه خودمان باید بگونه‌ای باشیم که وقتی عیبمان گفته می‌شود، بپذیریم و خوشحال شویم و آن را همچون هدیه‌ای برای خود بدانیم.
و دیگر این که اگر دوست کسی هستیم و عیبی در او می‌بینیم، عیب را به او تذکّر بدهیم و او را متوجّه کنیم تا در مقام اصلاح خودش برآید.
امیدواریم که إن‌شاءالله از همین امروز این روایت شریفه، مورد سرمشق ما و شما قرار بگیرد.